Pagina's

votre langue/your language:

29 maart 2011

Belevenissen van een Frankrijkpionier (5): grondverzet vóór en ín de garage

In de tweede week besluit ik om de vrijstaande garage, die tegenover het huis ligt, aan te pakken. Afgelopen december, tijdens de opleverings-inspectie, had ik daar al enkele van mijn grote gereedschappen en bouwmachines neergezet. Dingen waar we in ons huis in Almere, dat intussen uitpuilt van de spullen (veel alvast aangeschaft èn van gulle donateurs gekregen voor Frankrijk!), voor de opslag geen raad meer mee wisten.
Maar onze twee meelooptractoren - oftewel kleine  grondverzetmachines  om mee te maaien, frezen, hakken enzo, die straks nodig zijn voor zowel weiland als moestuin - moeten eerst onze toekomstige woonkeuken uit, voordat ik daar weer verder kan met slopen. Dus verhuizen ze naar de garage zodra ik deze schoon heb. Gelukkig heb ik van logistiek wel een beetje camembert gegeten...

Eerst moet ik zien dat ik allebei de deuren in z'n geheel kan openen, maar dat blijkt helaas onmogelijk: door de jaren heen heeft een dikke laag aarde en onkruidmulch lekker op het oorspronkelijke gravelpad kunnen aangroeien tot zo'n 10 à 12 centimeter waardoor de deuren hier niet meer goed overheen schuiven. Er gaat nog slechts één deur tot halverwege open. Dat wordt dus eerst  grond verzetten  op het handje! Met schop, spade en kruiwagen heb ik na een tijdje de hele mulchlaag weg en begint mijn rug alweer een klein deuntje te zingen.


Eerst de deuren open krijgen...

...dus met scheppen en harken
en met wat sierstenen langs de kant...
is het voorlopig weer netjes èn begaanbaar.

Als ik vervolgens de deuren openzet, bekruipt me even een gevoel van moedeloosheid. In december was het met 7 graden onder nul en in het halfduister moeilijk in te schatten hoeveel rommel er werkelijk lag, maar bij deze aanblik in vol daglicht wordt het kleine deuntje een beetje een treurig deuntje...


Je zou er moedeloos...
...van kunnen worden...
...andermans verzamelwoede...
...en kastanjedrogerij(!)
op te moeten ruimen.

Enfin, als ik dan toch mijn (ene goeie!) schouder eronder zet, is de klus gelukkig weer in een dag geklaard en heb ik een groot aantal kruiwagens met troep, bladeren, aarde en vooral ook heel veel roestige blikken onschadelijk gemaakt. Dat laatste geldt niet voor de vele steenspinnen, zo groot als tarantula's, die de garage als hun thuisbasis beschouwden; die maken zich op mijn aandringen uit eigen beweging uit de luciferhoutjes dikke poten (zie ook: (2) beestenboel of een boel beesten?).
En tussen alle zooi vind ik dan ook nog een paar blikken spulletjes die wèl goed genoeg zijn voor een... garagesale !



Met mijn blik (of een paar)
op de kruiwagen gericht.
Brocante-waardig.

Ook de twee grote olievaten bewaar ik wel; het is altijd goed om een kleine brandstofvoorraad te kunnen aanleggen voor alle benzine- en diesel aangedreven machines en gereedschappen die we intussen hebben.



En anders zijn ze goed als
barbecue te gebruiken.
Nee, vergeet het! Er wordt géén keteltjesmuziek gemaakt!

Uiteindelijk ziet het er allemaal zeer opgeruimd uit en zo voel ik mij zelf op dat moment ook.


Opgeruimd en aangeveegd...


...en na het verzetten
van wat grond...

...is er nu voldoende plaats voor zaagtafel, bouwstempels, ...


...grondverzetmachines
en nog veel meer.

Wat me vervolgens vlak voor de schemer in mijn tuinstoel doet belanden, opnieuw in gezelschap van Jack, mijn gezellige en hartverwarmende maat, want als de zon ondergaat zijn de avonden en nachten nog ijzig koud.

Santé!

26 maart 2011

Belevenissen van een Frankrijkpionier (4): hooimijten in de schuur

Halverwege de eerste week is de grote schoonmaak van de schuur aan de beurt. Hier moeten straks vier gastenkamers [chambres] worden gerealiseerd. Nou schijnt het slapen op hooi bij sommige chambres d'hôtes tegenwoordig erg 'in' te zijn, maar wij willen onze gasten straks toch gewoon een mooie, comfortabele kamer bieden, elk met een eigen badkamer en voorzien van alle gemakken.

Onze schuur, une grange limousine zoals ze hier zeggen, staat al vele tientallen jaren leeg en al het opgeslagen hooi, zowel op de twee zolders als in de stallen eronder, heeft dan ook gewèldig kunnen inklinken. Het lijkt niet veel, zo'n 50cm dikke laag bij 45m2 als ik aan de rechterzolder begin, maar als ik het een beetje uit elkaar begin te trekken, wordt het een enorme hoeveelheid die, eenmaal over de zolderrand geschoven, in de middenruimte van de schuur uitgroeit tot een kolossale hooimijt. Gelukkig had ik genoeg agrarisch gereedschap zoals hooivorken, pikrieken, harken en dergelijke meegenomen - alles nog uit de erve Luxemburg - die me bij deze gigantische klus helpen, al voorkòmt dit niet dat ik me 's avonds toch 'gebroken' voel, zoals de foto's hieronder wel bewijzen:


De rechterzolder vóór...


 
...en ná het schoonvegen.


Tenminste...de helft van de zolder.



En nadat ik de hele handel...


...over de rand heb gekieperd...

...ontstaat er een joekel van een
hooimijt in de tussenruimte...

...die er vervaarlijk uitziet...



...zelfs nadat 'ie naar buiten is gewerkt!


En dit is dus slechts een kwart van het hooi, en dan nog alleen op zolder...! Wat ligt me nog te wachten in de stallen?? Enfin, moe maar voldaan nodig ik mijn vriend Jack Daniels uit voor weer een eenvoudige maaltijd van brood en worst en daarna weer vroeg naar bed. Gelukkig geen last meer van 'muizenissen' boven m'n hoofd gehad...maar ook nog geen uittocht waargenomen; als ze maar niet aan me beginnen te wennen...

Intussen blijf ik van de schitterende natuur en het fantastische uitzicht genieten:


Inkijkje in het dal


...en de laatste zonnestralen van de dag



De volgende ochtend is ijskoud,
maar schitterend! vanuit mijn slaapkamerraam



vindt ook mijn nieuwe vriend
de buizerd...


...die met zijn wijfje en twee andere stellen in het dal woont en regelmatig bij mij op het hekje komt zitten. Hun prachtige roep draagt mijlenver. Aan het eind van de week vervolg ik dan weer mijn werk aan de schuur:

Nu is de zolder aan de
linkerkant aan de beurt...
 
...en nadat deze is schoon
geriekt, geharkt, geschoffeld en
geveegd...





...levert dit
hooimijt nummer 2 op.



Helaas geen strak frans eikenvloertje: tussen de goede eiken planken zijn nu ook de vele rotte (vuren e.a.) planken zichtbaar...


...en is het uitkijken geblazen
om er niet doorheen te vallen!

  
Dus moet ik al deze loodzware
planken eruit slopen...

 
...zodat alleen de eiken ...

...balken overblijven.


De eiken planken zijn goed
voor hergebruik...

...en de rest is voor 'hartjesdag'.


Deze stapel (en er is nog veel meer...!) zal me tijdens mijn volgende verlijf zó'n lekker vuurtje moeten geven, dat die toch minstens tot in Clermond-Ferrand zichtbaar zou moeten zijn!

Vrolijk fluitend (...) ga ik verder met de stallen eronder:


Zo zagen de stallen...


...er eerst uit...
...met aan de muur
nog een authentieke...

...apothekerskast
(die het niet redt...)

Na lang zwoegen
blijven flinke bergen troep
in de hoeken over...


...die later óók nog voor
de ophoging van de tuin
naar buiten moeten.

Zo ziet het er toch al
beter uit...
...maar het slopen van de
betonnen voedertroggen...

...dat laat ik toch maar even liggen voor mijn volgende verblijf hier in Valette. Ik ben òp!

23 maart 2011

Belevenissen van een Frankrijkpionier (3): ontmanteling van de keuken

"Gòd, wat is het pleuriskoud!" De ochtend na mijn eerste 'overlevings'nacht word ik wakker bij de eerste dageraad en nadat ik ben opgestaan voel ik de kou door m'n botten trekken. Binnen is het een magere 2 graden plus, buiten nog steeds 2 graden min, en ik moet me wassen met het bruisende flessenwater; ben daarna weer 'tintelfris'. Ik moet ook, vanwege het gebrek aan gas en elektra, mijn ontbijt nog zonder koffie doen, je zou er sjagrijnig van kunnen worden, maar nee, geen gezeur: aan het werk!

Nadat ik de dag van aankomst vooral besteed had aan het kwartier maken (zie ook: (1) 'installeren in m'n franse onderkomen'), besluit ik om eerst de 'oude' lagen in de toekomstige woonkeuken te gaan ontmantelen. Ik verban een krakkemikkig keukenkastje naar buiten en sloop voorzichtig de asbest achterplaat. Daarna hòp, het oude vloerzeil eruit, maar de vele lagen oude kranten en vilt die eronder liggen, hebben zich lang genoeg aan vocht en vuil tegoed gedaan, dus dat is prut en moet afgekrabd worden. Met mijn meegebrachte schoffel lukt dit gelukkig aardig, maar ik begin na een tijdje wel m'n rug te voelen. Tenslotte kost het me nog twee dagen voordat ik alles schoongekrabd heb, dit in tegenstelling tot de kraaldelen op het plafond, die liggen er zó af, maar het opruimen duurt langer dan het slopen, wat een bende stof en troep!

Dit was dus...

...het keukenkastje,



en is ook het vloerzeil (hier met
een archeologische vondst van
crocq's uit de jaren 60)...



...meteen aan de beurt.

Moderne kraaldelen...



..van zo'n 20 jaar geleden
dan wel te verstaan...


...geven hun jarenlang
opgepotte rotzooi prijs...


...en een zwart getectileerde
steunbalk.



Met een hoop stof op de lens
van de camera...


...kan daarna het opruimen van
de vloer opnieuw beginnen!