Pagina's

votre langue/your language:

24 mei 2012

Muurtje uitbreken


De hangar komt steeds
voller te staan
Alle ritten die László met zijn bakwagen, steeds vól met verhuisgoed en bouwmaterialen, het afgelopen jaar naar Frankrijk heeft gemaakt, zijn intussen lastig te tellen en het is zwaar aan het worden, ontzettend zwaar.
Niet alleen het urenlange autorijden, maar vooral ook het werk in ons franse huis dat natuurlijk heel veel fysieke èn mentale kracht vereist - het is enórm grensverleggend om dat helemaal in je eentje vol te houden...!
En daarom besloten we om nu toch ècht onze definitieve verhuizing naar Valette door te zetten, ondanks dat de verkoop van ons Nederlandse huis door de recessie voorlopig nog steeds geen kans van slagen heeft. Gelukkig lijkt het erop dat we het nu tijdelijk kunnen verhuren zodat we op dát punt voorlopig wèl rust hebben...
...Vooralsnog bleef László gewoon doorgaan met alle voorbereidingen; zo moest er in zijn franse 'woonstudiootje' alvast een muur worden uitgebroken. Het oudste deel van ons huis zal namelijk op de lange termijn een grote salon worden en dan gaan alle binnenmuren eruit, dus nam hij daar alvast een voorsprong op om meer ruimte te maken voor onze tijdelijke woonkamer. En zo zwaaide 'Popeye' opnieuw de pikhouweel in een binnenmuur!

Op de foto's is de crèmekleurige deur te zien die toegang geeft tot een lager gelegen tussenkamer. Deze ruimte gaat voorlopig dienst doen als keuken zodat we straks volop in de grote woonkeuken aan de slag kunnen met de verbouwing. En ja, daar moet àlles nog in orde gemaakt worden - van vloer tot plafond en alles er tussenin - voordat we onze nieuwe IKEA keuken kunnen installeren:




20 mei 2012

Enchanté ! (2)

Hoewel mijn zwangerschap zich door mijn flinke omvang  toch al duidelijk begon af te tekenen en ik wel wist dat ik op alle dagen liep, werd zelfs ìk toch nog een beetje door mijn bevalling 'overvallen'.
_________________________________________________________________

Tot op het laatst lukte het me namelijk om probleemloos vanaf het tuinmuurtje op de vensterbank van de woonkamer te springen, een hoogte èn afstand van ruim een meter bij een meter!

Ik vond het heerlijk om dan steeds naar binnen te kunnen gluren en daar hoorde ik met mijn uitstékende oren (ja, ja, ook úitstekende.... grrrmmpff!) dat ik wel leek op een marsupilami, wat voor wezen dat ook mag wezen...


De vroege ochtend van de eerste dag ná mijn mooie presentatie op het blog (ja, hoe kien ik het uit, hè?) voelde ik me ineens zéér onrustig en liet dat goed merken. Gelukkig werd ik al snel in de grote ruimte toegelaten die ooit dienst moet gaan doen als woonkeuken, en was ik blij dat ik tussen de enorme verzameling spullen een kraamkamer mocht uitzoeken.
Mijn katteoog viel op twee blauwe bankjes die - de één omgekeerd op de ander gestapeld - samen een mooie beschutte ruimte boden, wat een ideale plek werd voor mijn kinderen op komst. Op mijn aanwijzingen werd het in allerijl nog opgevuld met kussens, lakens en dekentjes en toen ging ik eens rustig liggen afwachten wat er zou komen...
Om 11 uur begon het dan en - oh mAUwAUw! - ruim twee uur later... was mijn eerste kleintje geboren! Weer ruim twee uur later kondigde de tweede zich aan en nog eens een kleine drie uur later liet ook mijn derde wondertje zich zien...
Uitgeput besloot ik eerst mijn kinderen te verzorgen en goed uit te rusten voordat ik aan mijn tweede worp begon, want om eerlijk te zijn beviel deze bevalling mij allerminst met nog steeds een zeer harde en pijnlijke buik, maar enfin: "Qui dit A doit dire B" [wie A zegt moet ook B zeggen]....prrrrrr!!
Uiteindelijk na negentien uur en ontelbaar veel kleine persweeën werd het allemaal ineens zeer pijnlijk, zwaar en gecompliceerd; het doet me dan ook veel verdriet te moeten vertellen dat mijn laatste twee kindjes het niet hebben gehaald...(zucht!) maar ja, c'est la vie... Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want mijn andere kleintjes hadden mij natuurlijk heel hard nodig, dus begon ik, aanvankelijk nog enigszins onwennig, aan mijn nieuwbakken moederschap.

Mag ik u met gepaste trots mijn kroost even voorstellen?

Moeder en kinderen maken het goed en slapen van 12 tot 12...

16 mei 2012

Enchanté !

Oh lá lá !! "In maart, tijdens één van zijn vorige bezoeken, werd ik door de nieuwe eigenaar ineens attrapé [betrapt] op het zoldertje, je weet wel, die waar de oude fiets van Anquetil staat geparkeerd. Er zit namelijk een mooi gat in het houten luik dat toegang geeft tot dit deel van de schuur en ik dacht mij daar lekker te kunnen verstoppen. Met wat jutezakken had ik het me redelijk comfortabel gemaakt, niet slecht voor zo'n jonge vagebond zoals ik!

Enfin, ik was ook véél te nieuwsgierig toen ik een piepje hoorde - dacht dat het een vreemde vogel was, maar kwam er al gauw achter dat zijn auto zo protesteert als 'tie achteruit rijdt. En nu weet hij dus dat ik een illegale bewoner ben, een kraker dus, of liever gezegd kraakster. Als ik u mijn profiel even mag schetsen? Ik ben een pittige tante met een héél mooie pelage [vacht] - al zeg ik het zelf! - en een allerhartelijkst karaktertje. Ik houd graag van gezelschap, iets dat ik in dit super-rustige oord de afgelopen tijd toch wel erg moest missen. Maar... nadat ik kortstondig de kat uit de boom had gekeken, bleek dit mens een heel vriendelijk, prettig en goedgeefs gezelschap te zijn.
Hij neemt het me ab-so-lu-ment niet kwalijk dat ik op zijn terrein woon, sterker nog: elke dag tovert hij wat lekkere hapjes tevoorschijn die ik maar al te graag naar binnen werk. Ze zijn een welkome aanvulling op mijn nachtelijke jachtsuccessen die bestaan uit muizen, een enkel vogeltje en een pootvol kleine salamanders".
"Het duurde dan ook niet lang of ik lag - op veilige afstand, dat wel - te relaxen terwijl m'n nieuwe vriend buiten zat. En toen hij me 's avonds uitnodigde om mijn nieuwe slaapplaatsje - een doosje met een dekentje - in de serre uit te proberen, was ik aangenaam verrast en werd ik steeds moediger...
Daags erna was het takkeweer en regende het pijpestelen. Mijn nieuwe vriend zei "noem mij maar Peppie, dan noem ik jou voortaan Piaf want je kunt zo leuk zingen" en hij ging in de deuropening naar buiten zitten kijken. Nieuwsgierig als ik zogezegd ben, besloot ik, dik tevreden met mijn nieuwe naam, verdere toenaderingspogingen te doen:

En die dutjes, nou, die heb ik toch hard nodig! Ik ben een wilde, vrije meid met een druk leven en Snoet, die ook in de buurt rond-Swiebert omdat 'ie door de buren is achtergelaten terwijl ze zelf - waarschijnlijk definitief - vertrokken zijn, is tenslotte een lekkere gozer en dus... ben ik nu zwanger!

à suivre...[wordt vervolgd]
_______________________________________________________________________________________
P.S. Natúúrlijk heeft Peppie niet lang stilgezeten op zijn stoeltje in de deuropening, maar alle bezoeken weer keihard gewerkt aan, zoals hij zelf zei, "de voorbereidingen voor de aanstaande emigratie". Ben benieuwd wat dat te betekenen heeft, maar dat komt wel in de volgende berichtjes...!