Enchanté ! (2)

Hoewel mijn zwangerschap zich door mijn flinke omvang  toch al duidelijk begon af te tekenen en ik wel wist dat ik op alle dagen liep, werd zelfs ìk toch nog een beetje door mijn bevalling 'overvallen'.

_________________________________________________________________

Tot op het laatst lukte het me namelijk om probleemloos vanaf het tuinmuurtje op de vensterbank van de woonkamer te springen, een hoogte èn afstand van ruim een meter bij een meter!

Ik vond het heerlijk om dan steeds naar binnen te kunnen gluren en daar hoorde ik met mijn uitstékende oren (ja, ja, ook úitstekende.... grrrmmpff!) dat ik wel leek op een marsupilami, wat voor wezen dat ook mag wezen...

De vroege ochtend van de eerste dag ná mijn mooie presentatie op het blog (ja, hoe kien ik het uit, hè?) voelde ik me ineens zéér onrustig en liet dat goed merken. Gelukkig werd ik al snel in de grote ruimte toegelaten die ooit dienst moet gaan doen als woonkeuken, en was ik blij dat ik tussen de enorme verzameling spullen een kraamkamer mocht uitzoeken.

Mijn katteoog viel op twee blauwe bankjes die - de één omgekeerd op de ander gestapeld - samen een mooie beschutte ruimte boden, wat een ideale plek werd voor mijn kinderen op komst. Op mijn aanwijzingen werd het in allerijl nog opgevuld met kussens, lakens en dekentjes en toen ging ik eens rustig liggen afwachten wat er zou komen...
Om 11 uur begon het dan en - oh mAUwAUw! - ruim twee uur later... was mijn eerste kleintje geboren! Weer ruim twee uur later kondigde de tweede zich aan en nog eens een kleine drie uur later liet ook mijn derde wondertje zich zien...

Uitgeput besloot ik eerst mijn kinderen te verzorgen en goed uit te rusten voordat ik aan mijn tweede worp begon, want om eerlijk te zijn beviel deze bevalling mij allerminst met nog steeds een zeer harde en pijnlijke buik, maar enfin: "Qui dit A doit dire B" [wie A zegt moet ook B zeggen]....prrrrrr!!

Uiteindelijk na negentien uur en ontelbaar veel kleine persweeën werd het allemaal ineens zeer pijnlijk, zwaar en gecompliceerd; het doet me dan ook veel verdriet te moeten vertellen dat mijn laatste twee kindjes het niet hebben gehaald...(zucht!) maar ja, c'est la vie... Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want mijn andere kleintjes hadden mij natuurlijk heel hard nodig, dus begon ik, aanvankelijk nog enigszins onwennig, aan mijn nieuwbakken moederschap.

Mag ik u met gepaste trots mijn kroost even voorstellen?

Moeder en kinderen maken het goed en slapen van 12 tot 12...